Άλικο

Άλικο είναι πάλι απόψε,
σαν το χρώμα της σελήνης ,
σαν τη πλαγιά κορφοβουνιού που λαμπιρίζει,
βάφτηκαν οι ουρανοί
στο πορφυρό εικόνισμα του πόθου,
θυμίζει νυχτιές αφέγγαρες, γιομάτες αίμα.

Άλικη και η φλογισμένη καρδιά
γιατ΄  η φωτιά ανάβει με το πάθος,
σαν το κρασί που ρέει και η κεφαλή  γυρίζει,
μα η πεθυμιά ολάρθη
για τον κρυφό το λογισμό
και του μυαλού μου τη σεπτή την αγκαλιά.

Όμως τα χείλη σου είν΄ αγνά
και δε τα άγγιξ΄ η μαγιά της εποχής,
κεί μέσα πνίγομαι, βουλιάζω μ΄ αναπνέω
με δύναμη και με ορμή
κεί που εστοίχειωσαν η φλόγα και το πάθος....
βρήκα τον εαυτό μου.!!










Θα είμαι εγώ


Όταν μια νύχτα θα χαθώ όπως ο άνεμος,
όταν το φως απ΄τη ζωή μου θάχει σβύσει,
θα είμαι εδώ και θάμαι πάλι μάχιμος
και η ψυχή μου μάτια μου ποτέ δε θα σ΄αφήσει.

Θα είμαι εγώ ΄κείνο τ΄αστέρι το ολόλαμπρο
που θα σου φέγγει σα θα περπατάς τις νύχτες,
με φως της φαντασίας το απόλαμπρο
θα σ΄ οδηγεί με τους δικούς του λεπτοδείχτες.

Σα θάρθ΄ η άνοιξη κι ο κάμπος πρασινίσει
θα είμ΄εγώ της μυγδαλιάς το πρωτολούλουδο
αυτό που σαν το δεις και θα σε συγκινήσει,
σε μια άκρη στην αυλή σου αγριολούλουδο.

Όταν ξαπλώσεις σκεφτική στο μαξιλάρι σου
δάκρυ θα γίνω τις νυχτιές όταν σου λείπω,
μα ΄γώ δε θέλω να σε πνίγει το φουλάρι σου,
θάν΄η καρδιά μου ΄κεί στου ρολογιού το χτύπο.!!















ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ

Ψάχνω για τις απαντήσεις
σκαλίζοντας τα όνειρά μου,
ζω μέσα σε παραισθήσεις,
πια δε βλέπω ολόγυρά μου.

Με παραμύθια στη βροχή
και με τσιγάρο για παρέα
θέλω να βρω την αντοχή
να τη γευτώ σκληρά - λαθραία.

Κι άλλη μια μέρα πέρασε
γεμάτη με τύψεις και ποτό
αναμνήσεις με κέρασε
και θέματα να λογοδοτώ.

Όμως…..
το χρόνο κι αν τον πολεμώ
κι αν πλησιάζει και το βράδυ,
φοράς τον ήλιο στο λαιμό
και δεν φοβάμαι το σκοτάδι.!!!!





ΕΣΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΟΛΗ

Μια σκέψη όμορφη με φέρνει πιο κοντά σου
θέλω απ΄την ανάσα σου να κλέψω μια στιγμή,
θέλω απ΄τ΄οξυγόνο σου κι απ΄τον ορίζοντά σου
λίγο κι από τη σκέψη σου, ν΄ανέβουν οι σφυγμοί.

Πάνε να πεις του χρόνου μου να μείνει παραπίσω
για να προφτάσω πλάι μου να σ΄έχω πιο πολύ,
μούσκεψ΄ ο χρόνος την ψυχή και πώς να τη σκουπίσω,
θέλω αντίκρυ νάσαι ΄σύ με την ανατολή.

Δεν έχω ανάγκη όνειρα μονάχα την ελπίδα
ότι θα σ΄έχω πιο πολύ και με αυτή βιώνω
να με κοιτάς και να με καις σαν την ηλιαχτίδα
κι εγώ απλά σαν το κερί της εκκλησιάς να λειώνω.!!!










Η ΑΓΕΛΗ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ

Η αγέλη των λύκων εφορμά στο κυνήγι,
ψάχνει εύκολο θήραμα να γεμίσει κοιλιά,
περπατάει με πρόγραμμα και το στόμα ανοίγει
και τ΄αυτιά σηκωμένα όπως κάθε σκυλιά.


Έλεος δεν υπάρχει – δε γνωρίζει τον οίκτο
κι ότι πέσει στα μάτια το χτυπάει μ΄ ορμή,
στο καρτέρι κρυμμένη και ο σώζων σωθήτω,
μα σα πέσει το θύμα – αίμα και  εκτομή.


Η αγέλη των λύκων σε κοιτάει και σένα
που σα βόδι στο βάλτο το χορτάρι μασάει,
αν και είσαι κοπάδι περπατάς στα χαμένα,
δίπλα σου τ΄ άλλο  βόδι μοναχά γη κλωτσάει.


Αν στα δόντια της πέσεις δε σε σώζει κανένας,
τούτο δω τον κανόνα τον γνωρίζει καλά,
είσ΄ αδύναμος κρίκος – δεν υπάρχει ποιμένας,
κι αν χτυπάς ξένη πόρτα θα τα βρεις φειδωλά.


Με αυτό το σενάριο θα σ΄ορμήξουν τη νύχτα,
θα σε πιάσουν στον ύπνο  και με φώτα σβηστά
θα σου πιούνε το αίμα ως ρουφάν τη γρανίτα,
θα ουρλιάζουν με ήχο – θα ξεσκίζουν κορμιά.

,
Ένα μόνο σε σώζει – θα στο πω καθαρά,
είν΄ η μόνη ελπίδα πούχεις για να γλιτώσεις,
αν φροντίσεις και πείσεις  βόδια στα σοβαρά
πως θα έχουν με σένα τις αυτές επιπτώσεις.


Αν λοιπόν καταφέρεις και ξυπνήσουν κι εκείνα
κι αν μπουν και στον κόπο κι ενωθούνε κι αυτά,
τότε μόνο η αγέλη θα τη νοιώσει την πείνα
και οι λύκοι θ΄αρχίσουν να δουλεύουν σωστά.


Γιατί αν η αγέλη, αλυχτάει και ορμάει
και το φόβο μας σπέρνει, τον χαμό κι αν σκορπά,
όταν δει το κοπάδι, τότε το εκτιμάει,
την ουρά της στα σκέλια μοναχά θα αρπά.!!










ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΗΛΙΕ

Η ανατολή μας χάθηκε,
ήλιος δεν ξαναβγαίνει
κι ο χρόνος πλέον στάθηκε
σ΄άλλ΄ αγκαλιά, φραγμένη.

Και τις νυχτιές που κρέμεται
γεμάτη η σελήνη
στης Ελευσίνας την καρδιά
το φως της πια δεν ρίχνει.

Φίλε  Δημήτρη μη θαρρείς
πως δεν σε νοσταλγούμε,
στη σκέψη μας δε θα φθαρείς
και θα ξαναδεθούμε.!!!




ΡΟΔΙ

Χρώμα και άρωμα μαζί
καρπός ευλογημένος,
καλοτυχίας προσταγή,
της φύσης ζηλεμένος.

Καρπέ της αρχαιότητας,
σπόρε της αφθονίας,
σύμβολο αιωνιότητας
μα και ευδαιμονίας.

Στο Βουδισμό εντάχθηκες
σα φρούτο τιμημένο,
όμως και στο Χριστιανισμό
είσαι ευλογημένο.

Στολίζεις γάμους και χαρές,
δροσίζεις και τις πίκρες,
δίνεις τη γεύση κ΄άρωμα
παρηγοριά  στις λύπες.


Επιστροφή της Άνοιξης,
στολίδι μα και ομορφιά,
παράγων γονιμότητας
και του θανάτου συντροφιά.

Καλοτυχία προνοείς,
σύμβολο της ευπείθειας,
καρπός της νιότης, της ζωής,
φιλί γλυκιάς αλήθειας.

Καινούργιε χρόνε μη ρωτάς
γούρι θα σου προσφέρει,
ο θάνατος κι ο έρωτας
πιασμένοι χέρι χέρι.!!!











.


ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ ΕΓΩ

Δεν γράφω εγώ,
γράφει η σκέψη σου που είναι  συνέχεια μαζί μου,
αφού είσαι εδώ,
μα κι όταν φεύγεις είσαι μέσα στην ψυχή μου.

Δεν γράφω εγώ,
απόψε στην πανσέληνο κάθομαι και σε βλέπω
και σε θωρώ,
νάσουν εδώ και δίπλα μου και αγκαλιά να σ΄έχω.

Δεν γράφω εγώ,
το ουράνιο τόξο έγραψε με το χρωματισμό του,
το κυνηγώ,
θέλω νάχεις τα χρώματα απ΄τον ιριδισμό του.

Δεν γράφω εγώ
μόν΄γράφουν όλες οι στιγμές που ήμαστε μαζί,
μονάχα ζω
κι αναζητώ τον τρόπο να τα ζήσω όλα απ΄την αρχή.!!







ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΙ ΑΠΟΨΕ

Σκοτάδι κι απόψε κι ο δρόμος μου είναι
αδιάβατος ίσως κλειστός
τώρα σε θέλω - δίπλα μου μείνε,
κράτα σαν τοίχος  χτιστός.

Δεν ξέρω που είσαι, πού να σε ψάξω,
τι άλλο θα πρέπει να πω,
που μένεις τώρα, πως να σου γράψω ….
σε θέλω να έρθεις εδώ.

Σκοτάδι κι απόψε κι εγώ στο λιμάνι
τα πλοία που φεύγουν κοιτώ
η μέρα που θάρθει για να με θερμάνει
εσένα  να φέρει  ζητώ.





ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΥΤΗ

Ζωή και τούτη που κυλά
τα όνειρα όλα ψεύτικα,
κανείς στον άλλο δε μιλά
μόνο κοιτούν από ψηλά,
και σου σφυρίζουν κλέφτικα.

Στο λαιμό η ίδια μάσκα
για να είναι όλοι ίδιοι
κι αν θα δεις και την τραγιάσκα
όλοι μοιάζουν  λύδιοι
τούτους εδώ τους γεύτηκα.

Θέλω το πριγκιπόπουλο
νάμαι  για μένα μόνο,
όχι σαν το κοτόπουλο
στο κάστρο να ξαμώνω
αλλά να είμ΄ αετόπουλο.

Να είμαι εγώ ο άνεμος
για το δικό μου χαρταετό,
κάποιες φορές απάνεμος
θερμός και να σε χαιρετώ
μα νάμαι και με παγετό.

Όμως ο χρόνος  πέρασε
και πήρε τ΄ όνειρά μου,
πολλές πίκρες με κέρασε,
τούτο πια μούμεινε θα πω……
πάρε και την καρδιά μου.!!!




Νάτη.! Μου βγαίνει η ευχή.!!!

Κρυφάκουγα στα σιγανά
τ΄αστέρια που κουβέντιαζαν:
-Γιατί δεν κάνεις προς τα εδώ να σε κεράσω ένα ποτό?
-Πολύ ωραίο θάν΄αυτό
μ΄ αν ζαλιστώ θα πέσω.


-Και τι λοιπόν σημαίν΄ αυτό?
είπε τ΄αστέρι το λαμπρό,
-Κάτω στη γη, στην προσευχή, κάποιος που αγαπάει
θ΄αναστενάξει και θα πει,
-Νάτη.! Μου βγαίνει η ευχή.!!!




Θα είμαι εδώ

Μέτρα τις μέρες π΄αγαπάς,
να είναι ατελείωτες,
μέτρα τις ώρες, τις στιγμές, νάχει ο χάρακας γραμμές
κι αν στην αρχή του ξαναπάς
αυτές να είν΄ αμείωτες.

Κι αν βγάλεις άθροισμα καλό
μη χάσεις το λογαριασμό,
μέτρα τις μέρες που πονάς, τις νύχτες που καρδιοχτυπάς
μα αν βγάλεις άθροισμα κακό,
πάλι εγώ θα είμ΄ εδώ.!!!





Εχασα τον άνθρωπό μου
28Κ6Π09


Έχασα τον άνθρωπό μου
κλαίω και θρηνώ
δάκρυσε και το μωρό μου
πήρε ύφος βραδινό,
μούσκεμα το μέτωπό μου
και το κλάμα αρχινώ.

Έχασα τ΄άλλο μισό μου
με μια πινελιά
κι όλο τον παράδεισό μου
σα μια πιστολιά
το αστέρι το χρυσό μου
απ΄ την αγκαλιά.

Έχασα τον εαυτό μου,
έσβησε το φως,
πέταξα το φυλαχτό μου,
έγινα απόκρυφος
και γαμώ το κέρατό μου
έχω γίνει και κουφός.!!